Historia tego sportowca warta jest przypomnienia. 16 września 1897 r. w Łańcucie urodził się jeden z najwybitniejszych i najbardziej wszechstronnych polskich sportowców, olimpijczyk- Wacław Kuchar.
Wacław Kuchar to postać zapomniana, a szkoda bo interesująca jego życiowa historia to gotowy scenariusz na film…
Jeden z najwybitniejszych polskich sportowców ubiegłego wieku, był niezwykle wszechstronny. Uprawiał piłkę nożną, lekkoatletykę, hokej na lodzie, jazdę na nartach, tenis i łucznictwo. Chociaż całe życie był związany ze Lwowem, niewiele osób wie, że urodził się w Łańcucie.
Przyszedł na świat 16 września 1897 roku w Łańcucie. Gdy Wacław miał niewiele ponad rok, rodzina zdecydowała się przeprowadzić do Lwowa. Tam ojciec zapisał jego starsze rodzeństwo do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Wacław mając bliski kontakt ze sportem, zafascynował się nim i od najmłodszych lat wykazywał duży talent. W 1912 roku w wieku 15 lat zadebiutował w piłkarskiej drużynie Pogoni Lwów. Finansowo drużynę wspierał ojciec Wacława.
Wesprzyj budowę patriotycznego Centrum Edukacyjnego!
Zanim stał się jedną z największych gwiazd polskiego sportu, podczas pierwszej wojny światowej służył w armii carskiej do której został powołany w 1915 roku. Walczył m.in. na terenie dzisiejszego Podkarpacia i Rumunii. Po zakończeniu wielkiej wojny brał udział w walkach o Lwów w 1919 roku oraz w wojnie polsko-bolszewickiej, przez co nie mógł reprezentować Polski podczas igrzysk olimpijskich w Antwerpii.
Na igrzyska pojechał cztery lata później. W 1924 roku w Paryżu reprezentował nasz kraj jako piłkarz.
Kuchar 26 razy grał dla reprezentacji piłkarskiej (w tym w pierwszym oficjalnym międzynarodowym meczu naszej kadry- 0:1 z Węgrami). Jako piłkarz Pogoni Lwów zdobył 4 tytuły Mistrza Polski: 1922, 1923, 1925, 1926. Dwa razy zdobył koronę króla strzelców mistrzostw Polski: 1922 (21 goli), 1926 (wspólnie z Józefem Garbieniem, również z Pogoni Lwów – po 11 goli). Według statystyk strzelił dla Pogoni 1065 goli w 1052 meczach (w rozgrywkach o Mistrzostwo Polski reprezentował barwy Pogoni 198 razy, zdobył 98 bramek). Grał na pozycji napastnika, środkowego pomocnika i prawego obrońcy.
Wacław Kuchar dziewięciokrotnie został mistrzem Polski w lekkoatletyce:
– bieg na 800 metrów – 1920, 1921
– bieg na 110 metrów przez płotki – 1920
– bieg na 400 metrów przez płotki – 1923
– skok wzwyż – 1921, 1923
– trójskok – 1921
– dziesięciobój – 1923, 1924
Był też rekordzistą Polski w biegach na 800 m i 400 m przez płotki, w skoku wzwyż, dziesięcioboju oraz w sztafecie 4 x 400 m i sztafecie szwedzkiej.
Kuchar dziewięć razy zagrał dla hokejowej reprezentacji(z Pogonią Lwów zdobył mistrzostwo Polski w tej dyscyplinie). Dwa razy brał udział w mistrzostwach Europy: w 1927 r. w Wiedniu Polacy wywalczyli czwarte miejsce, a w 1929 w Budapeszcie zdobyli tytuł wicemistrzów.
22-razy został mistrzem Polski w łyżwiarstwie szybkim (7 miejsce w Mistrzostwach Europy w 1925 roku).
Został uznany sportowcem roku w pierwszym Plebiscycie Przeglądu Sportowego w 1926 roku uzyskując aż 94 procent z wszystkich głosów czytelników. W rankingu z okazji pięćdziesięciolecia powstania Polskiego Związku Piłki Nożnej Wacław Kuchar zajął trzecie miejsce.
Za swoje zasługi wojenne otrzymał Krzyż Walecznych, krzyż Obrońców Lwowa i Medal Orląt. Swój patriotyzm ukazywał również w 1921 roku w okresie plebiscytu na Górnym Śląsku. Występował w tym regionie razem ze swoim zespołem i poprzez zwycięstwa z niemieckimi zespołami mobilizowali polską ludność.
Po zakończeniu swej kariery w dalszym ciągu był związany ze sportem. Był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Trenował również Polonię Bytom – zespół, który miał być po wojnie spadkobiercą tradycji lwowskiej Pogoni. Nie ograniczał się jedynie do tej profesji. Był również sędzią i działaczem piłkarskim i hokejowym.
Prawdopodobnie jest jedynym człowiekiem w dziejach polskiego futbolu, który na poziomie ekstraklasy występował jako piłkarz, trener i sędzia. Po długim i bardzo aktywnym życiu zmarł 13 lutego 1981 roku w Warszawie.
